Pijn?
Dan op naar de dokter. De meeste mensen die met een klacht of pijntje de dokter bezoeken komen er met een middeltje snel weer vanaf en kan de kwaal opgelost zijn.
Soms heb je wat meer nodig dan een middeltje en ben je een tijd voorzien van pittige medicatie, om uiteindelijk weer helemaal kerngezond te worden.
De wetenschap staat dan ook voor niets meer tegenwoordig!  

Het is van oudsher de dokter die bepaalt wat je hebt en wat het meest probate middel is wat je nodig hebt om beter te worden.
De farmaceutische industrie is daar handig op ingesprongen. Soms is een mens dat zich staande weet te houden niet het resultaat van goede medicijnen maar slachtoffer van een wirwar van diagnoses en 'genees'middelen.

De arts bepaalt de diagnose, aan de hand van klachten en kenmerken, vervolgens aan hem/haar de taak om zijn receptenboek ter hand te nemen en aan deze kenmerken/klachten een diagnose toe te kennen.
Het is net rekenen: klachten + diagnose + medicijnen = genezen
Toch lijkt dit simpeler en vanzelfsprekender dan het is....het kan de grootste valkuil worden!
Want waarom zou je twijfelen, als een hoogopgeleide en erkende arts je zegt dat je een officiele ziekte hebt en dat je medicijnen nodig hebt om beter te worden?
Waarom zou je twijfelen...?

Lichamelijke klachten is eenvoudiger te diagnosticeren, is optisch zichtbaar soms of met een simpel onderzoek vast te stellen.
Klachten van de psyche worden al lastiger. Ook met vragenlijsten en gesprekken is daar een en ander in vast te stellen, maar dat is niet altijd even objectief.
Sommige mensen kunnen hun dingen niet altijd even makkelijk verwoorden en ook is het afhankelijk van hoe degene die het aanhoort interpreteert.
Iemand die luistert maar het verhaal van een patiënt kan dingen missen, wanneer hij met zijn gedachten er niet bij is of bezig is met iets voorafgaand aan het opschrijven is.
Ook is het voor specialisten in de GGZ mogelijk om algemene klachten te scharen in hun vakgebied, waardoor het plaatje sneller compleet is dan soms de bedoeling is.

Sommige dingen op het geestelijk welzijn zijn ook best vaag, want hoe omschrijf je nu goed je gevoel ...? Zeker een eerste keer, als je je zelf nog niet goed bewust ben en nog weinig inzicht hebt.

Andere valkuil kan zijn dat een mens dat al jaren met zichzelf in de knoop zit, niet weet wat hij of zij mankeert en éindelijk de drempel durft te nemen naar de dokter 'blij' is met een diagnose.
Blij omdat er een náám bestaat voor al die vage klachten waar je zelf al zo lang geen raad mee weet. Klachten waar je van twijfelde of het wel erg genoeg was of serieus genoeg om mee naar een dokter te gaan. Klachten waarvan je niet wist dat dit echte ziekteverschijnselen waren, dingen waar je al zó lang mee rondloopt en last van had, je voor schaamde, maar toch niet wetende hoe je jezelf hiermee staande moest houden....
Het kan daarom een flinke opluchting zijn om te horen dat dit een erkende ziekte is, waar dokters wel raad mee weten!
Eindelijk voel je de erkenning voor je 'vage' klachten!

Veelal is therapie een optie en kun je leren omgaan met de verschijnselen waar je zo'n last van hebt.
Soms nietsvermoedend begin je aan deze behandeling. Soms met argwaan of dit wel wat voor je is, soms met tegenzin uit schaamte, maar vaak genoeg ook met frisse en gezonde moet.
Gemotiveerd als je dan bent ga je aan jezelf werken om een minder gecompliceerde 'ik' te maken van jezelf.
Allemaal goed en gezond, dat zeker.

Vergeet alleen niet dat het sleutelen aan jezelf niet altijd en alleen maar een weg omhoog is. Juist niet!
Wanneer je gaan werken aan jezelf moet je wellicht eerst terug naar af. Beginnen onderaan, of graven in dat alles.
Dat gaat niet altijd zonder slag of stoot. De klachten die je had maakten dat je aan de bel trok, zijn vaak maar een symptoom. De oorzaak zit vaak diep geworteld van binnen en daar aan trekkend en peuterend, tijdens je behandeling, maken dat al het zeer en de frustraties van soms lang geleden bloot komen te liggen en opnieuw pijn gaan doen.
Zo is het nu eenmaal met iets wat in de knoop zit; je moet het uit elkaar halen en dat is soms een pittige klus.
Uiteindelijk komt er ook wel weer een moment dat het overzicht weet terug komt en dat de pijn minder wordt. Dat het alleen maar littekens blijven op je brein, die gevoelig zijn maar steeds minder pijnlijk. Dan zul je weer overweg kunnen met jezelf en kunnen functioneren als een gezond en evenwichtig mens.

Klankbord in dit proces is de deskundige, de arts, die meekijkt en meedenkt of dit allemaal goed verloopt.
Soms is het ophalen van oud zeer zó pijnlijk dat je je niet staande weet te houden.
De handvatten die je had om overeind te blijven moet je soms loslaten en dan kan het dat je dreigt om te vallen.
Dan is het soms nodig dat de arts je medicatie voorschrijft, om het teveel aan emoties te dempen, of de scherpe randen af te halen van al het negatieve dan een mens in zijn geestelijke beleving kan voelen.
Soms als tijdelijk als overbrugging, maar wellicht voor een hele lange tijd of voorgoed.
Het verraderlijke aan deze psychofarmaca (=medicijnen voor de geest) is de grote hoeveelheid aan bijwerkingen.
Je krijgt deze middelen wel eens om de motor wat minder hard te laten draaien, als rem.
Maar soms valt je motor helemaal stil en kom je niet meer op gang.
Ook andere emoties en gevoelens binnen jezelf vallen stil en om die reden moet je vaak overwegen of dit middel je wel helpt.
Legt het je stil en ga je uiteindelijk in stijgende lijn nog wel verder?
Je moet stappen blijven nemen, op weg naar een gezonder leven. Psychofarmaca kunnen je beletten te blijven stappen, maken dat je stil staat en blijft stil staan en dus kom je niet verder.

Deze pillen kunnen je hele persoonlijkheid platleggen. Andere bijwerkingen kunnen zeer heftig zijn, soms zó heftig dat er zelfs pillen zijn tegen de werking van andere pillen (?!). 

Weer even een sommetje: 

Pil A werkt tegen klacht A, dus dat is mooi.
Maar dan komt pil B, tegen de hinderlijke bijwerking die pil A geeft.
In het ergste geval kom je aardig op weg in het alfabet. Zorg er dus altijd voor dat de som altijd een óptelsom blijft!

Die bijwerkingen kunnen lichamelijk zijn, zoals trillen, droge mond ed en dat is vaak alleen maar lastig.
Onoverzichtelijk en ingewikkelder wordt het wanneer er psychische klachten ontstaan dooe medicijnen die voor andere psychische verschijnselen waren voorgeschreven.
Psychofarmaca kunnen hallucinaties geven als bijweking of andere psychisch ongewenste gevoelens, weet dat wel. Lees vóórdat je gaat beginnen echt goed de bijsluiter en kijk vooral goed naar de mogelijke bijwerkingen.Wees en blíjf bewust bezig met het effect van deze medicijnen!

Wie is er beter af wanneer hij/zij als een kwijlende klappertandende lallende stijve trillende oogschijnlijk inhoudsloze zombie te moeten rondlopen, als gevolg van goedbedoelde medicijnen?!?

Dan nog kan het totaal een verbetering zijn, laat je dus ook niet zomaar ontmoedingen.
Maar waak alsjeblieft voor het verliezen van jezelf, je hele eigen persoontje, je mens-zijn, door die chemische troep.
Artsen blijven niets anders doen dan hun werk: zijn horen de klachten en symptomen aan en schrijven vervolgens een passend medicijn voor.
Arsten zijn ook mensen en ieder mens heeft zijn eigen manier van interpreteren.
Vergeet niet je doel uit het oog te verliezen en zorg er voor dat het middel niet erger wordt dan de kwaal!!
Voor beter worden moet je je best doen, je stinkende best. Makkelijk is het nooit.
Wie zich al zo lang staande heeft weten te houden met al zijn emotionele pijn is ook sterk genoeg om zich hier weer uit te vechten, maar nu met de juiste begeleiding.
Psychisch zieken zijn allemaal ijzersterk. Geduld, kracht en doorzettingsvermogen, dát is het beste medicijn, met de juiste hulp van buitenaf. Dat je het alleen niet kan, hoe sterk je ook bent is geen falen, maar wel de reden om aan de bel te trekken en een pilletje kan op zich geen kwaad.
De medicijnen van een psychiater kunnen je heel goed ondersteunen. Maar laat het daar bij blijven; een ondersteuning. Laat ze niet een cocon worden, waar je niet meer uit kunt komen en die je uiteindelijk belemmerd om beter te worden.
Zorg dat de oorzaak van je klachten weggenomen gaat worden, met soms wat hulp van pillen, maar laat niet de medicijnen een oorzaak worden van je klachten....!
 

Vroeger hanteerde men in de psychiatrie de dwangbuis als hulpmiddel, om mensen te beschermen tegen te hoog opgelopen emoties.
Dan werden ze ingesnoerd in een shirt met te lange mouwen, die vervolgens aan elkaar werden geknoopt, zodat je geen kant meer op kon. Laat die tijd voorbij zijn alsjeblieft.
Zorg en in deze tijd voor dat medicatie geen dwangbuis voor je gaat worden; pas op voor de chemische dwangbuis.

Doe het zelf, niet alleen en met de juiste hulpmiddelen........Take care!

Winifred Baatsen