
|
|
|
[terug]
26 juli 2011
Lang, lang geleden, zo'n 20 jaar terug, bestond pro ana
nog helemaal niet. Simpelweg omdat het internet nog niet bestond.
In die tijd was Karen Carpenter nog het voorbeeld van iemand die aan
een vorm van een ernstige eetstoornis leed en zelfs overleden was.
Verder was er niet veel wat je als referentiekader kon gebruiken als
het om een eetstoornis ging, want ook in de bladen was er weinig over
te lezen.
In mijn ogen was toen het hebben van een eetstoornis dat je
héél mager was.
Dat echter, was ook de tijd dat mijn eetstoornis zich
openbaarde. Na een korte tijd van anorexia 'ontdekte' ik het braken.
Het leek ideaal: wel eten maar niet aankomen, maar op die euforie heb
ik niet lang kunnen teren, want het ging al snel van kwaad tot erger.
Het begon met het uitspugen van wat sla en yoghurt, vervolgens gooide
ik er gewone maaltijden uit en daarna was het (vr)eten en braken, de
hele dag door, met als 'toetje' een hand vol laxeertabletten, voor de
zekerheid........
Zo heb ik drie jaar in een hel geleefd, zonder dat iemand er weet van
had. Voor de buitenwereld ging alles gewoon door, maar ook dat ging
langzaam aan afbrokkelen en was ik uiteindelijk enkel nog vergezeld van
mijn 'vriendin eetstoornis' en vermaakten we ons met eten, braken,
vasten, laxeren en alles wat daarbij komt. Een levende zombie was ik,
niets meer. Vooral dat 'grote geheim' lag als een zware last op mijn
schouders en de eenzaamheid die daardoor ontstaat.
Drie jaar lang, een voor zo'n leefsituatie lange tijd. Maar ja, ik zou
mijn zorgen toch ècht niet gaan delen met iemand. Ik had
immers geen anorexia, want ik was niet dun, ik zag er gewoon uit. Ook
dacht geen haar op mijn hoofd er over na om iemand te vertellen over de
gênante situatie waar ik in zat, want zeggen dat ik geen
zelfbeheersing had.....dat ik uren boven de WC pot hing...tassen vol
voedsel wegwerkte en er op allerlei manieren weer uit porbeerde te
krijgen....dat ik letterlijk leegliep door de grote hoeveelheid
laxeerpillen......??
Een dokter zag me al aankomen.......zó
gênant....zó schaamteloos vond ik het en ik tobte
daarom maar door, met allemaal goede voornemens.......:
“Morgen stop ik met deze chaostiche manier van omgaan met
eten” en “dit is mijn laatste vreetbui, nog
één keer 'genieten' en afscheid nemen van dat
'mogen' eten' “. In ieder geval zou 'morgen' alles anders en
beter worden.
Steeds weer was het een teleurstelling, want ik mocht
van mezelf helemaal niéts meer eten en dat is niet vol te
houden, dus telkens weer ging in de 'fout' in door toch weer een hap te
nemen, om vervolgens weer totaal door te slaan en heel boos op mezelf,
slapjanus die ik was....!
Het was letterlijk overleven, een ander woord heb ik er niet voor. Van
boulimia had ik nog nooit gehoord en aan de voorwaarde van anorxia
voldeed ik allerminst meer op dat moment.....dus aanmodderen en
overleven was het enige wat mij restte.......
Na drie jaar heb ik uiteindelijk de stap naar hulp vragen durven maken,
dat was zó eng, maar wel het begin van een lange strijd,
wél eentje op de weg naar uiteindelijk een totale genezing!
Nu, tegenwoordig is alles anders. Op iedere vraag een antwoord, terug
te vinden in het boek wat je nooit uit krijgt: het internet.
Bij twijfel over klachten die je hebt zijn talloze antwoorden op het
internet te vinden en al klopt lang niet alles, je komt aardig op weg
als het om informatie vinden gaat.
Zo kom je er ook achter dat vage klachten erkende klachten zijn en dat
je niet de enige blijkt te zijn! Je komt verhalen tegen van lotgenoten!
Dat biedt perspectief en hoop in je ellende bestaan met een
eetstoornis.
Die lotgenoten steunen elkaar en in positieve zin kan dat zeer
verhelderend werken.
Ook in een andere 'positieve' manier kun je steun vinden. Een manier
die met het ontstaan van het internet een nieuw ziekteverschijnsel is
gebleken bij het hebben van een eetstoornis: PRO ANA.
Dat is het naar mijn mening: een kenmerk, een ziektesymptoom, net zo
ziek als het braken, laxeren en vasten. Volhouden dat je dik bent,
terwijl je mager bent als een lat, staat gelijk aan het 'goed bedoeld'
aanmoedigen van anderen en vooral jezelf, dat het goed is om te lijnen,
meer dan goed voor je is. Elkaar en jezelf opjuttend om te volharden in
dit volstrekt destructieve. Wat dat betreft lijkt het ook wel op het
volhouden dat je dik bent, terwijl je ergens wel weet dat je niet dik
bent, maar dat je minder dun bent dan je wilt.
Je pikt er de 'handigste' tips uit op en men neme daar geen blad voor
de mond, want wat jij al vond wordt volmondig beaamd door anderen: 'JE
BENT EEN VET VARKEN', “zie je wel” en vol goed moed
en samen met deze bevestigingen bijt je je in alweer nieuwe voornemens
vast om nóg harder te gaan lijnen.
Dik of dun, of je nu stelselmatig vast, vreet, braakt, laxeert, sport
of pro ana bent, het is allemaal van hetzelfde. Je hebt een zeer
schadelijke houvast gevonden die je overeind helpt houden in het
overleven, je hebt een eetstoornis en hebt dringend deskundige hulp
nodig.
Met alleen maar jezelf weer een gezond eetpatroon aanmeten komt je er
niet, integendeel, daar begint de weg naar herstel juist. Het zal niet
meevallen je niet meer door de zieke achterban te laten aanmoedigen,
maar juist de gezonde: de lotgenoten die wèl bezig zijn om
uit deze hel te komen en de naasten die je hebt om je te ondersteunen.
Net zo moeilijk als het zal zijn om gezond te gaan eten, niet meer te
braken of te (vr)eten zal het moeilijk zijn om je pro ana medestanders
die je aanmoedigen om dit zieke vol te houden, los te laten.
“Nobody said it would be easy”, net zoals niemand
je zal zeggen dat je het alleen moet doen. Hoe lang de strijd ook
duurt, een weg naar herstel is er altijd. Het hebben en volhouden van
een eetstoornis heeft je al doen bewijzen dat je sterk bent en dapper.
Buig dit om, benut deze kracht, met de juiste hulp om beter te worden.
Het 'veilige en vertrouwde' moet je er voor laten, maar je krijgt er
welverdiend zó veel voor terug; je leven, je geluk en je
gezondheid en alles wat daartussen zit.
Laat je niet ontmoedigen. Het ziek worden was een proces, evenals het
beter worden.
17 jaar heftige strijd heb ik moeten leveren om te komen waar ik nu
ben. Of 17 jaar niet heel erg (te) lang is....? Nee, het is meer dan de
moeite waard, juist met dit achter de rug hebbende, dan is iedere
simpele dag er een als een dag in het paradijs.
Alledaagse strubbelingen kan ik beter de baas, omdat ik het zwaarst uit
mijn leven al voor mijn kiezen heb gehad.
Hoe lastig ik het altijd vond om die mensen dit tegen mij te horen
zeggen, hoe waar en de moeite waard het is gebleken. Beter worden kan,
zelfs 100% beter worden. Met mijn ooit zo gehavende en verwaarloosde
lijf heb ik vier kinderen gekregen, leid ik een leven waar ik intens
van geniet, beseffende hoe het ook ooit is geweest.
Nu heb ik er zelfs een prachtig bedrijf aan overgehouden, waarin ik
alles wat in mijn leven en persoonlijkheid zit heb kunnen verweven tot
een succesvol concept: mijn praktijk voor Eetstoornismanagement AnyYou.
Ieder mens is er één, anorexia of boulima, een
eetstoornis, vastende of vretende, òf fanatiek pro ana. Voor
ieder mens een op maat èn haalbare behandeling om los te
komen van een 'succesvolle' eetstoonis tot een succesvolle genezing!!
Ook voor jou!
Winifred Baatsen
[terug]
Copyright 2013, Winifred Baatsen ©
Webdesign Winifred
Baatsen
|
|
|