Column 'PRO ANA, een ziektesymptoom.......'

Lang, lang geleden, zo'n 20 jaar terug, bestond pro ana nog helemaal niet. Simpelweg omdat het internet nog niet bestond.
In die tijd was Karen Carpenter nog het voorbeeld van iemand die aan een vorm van een ernstige eetstoornis leed en zelfs overleden was.
Verder was er niet veel wat je als referentiekader kon gebruiken als het om een eetstoornis ging, want ook in de bladen was er weinig over te lezen.
In mijn ogen was toen het hebben van een eetstoornis dat je héél mager was. 

Dat echter, was ook de tijd dat mijn eetstoornis zich openbaarde. Na een korte tijd van anorexia 'ontdekte' ik het braken. Het leek ideaal: wel eten maar niet aankomen, maar op die euforie heb ik niet lang kunnen teren, want het ging al snel van kwaad tot erger.
Het begon met het uitspugen van wat sla en yoghurt, vervolgens gooide ik er gewone maaltijden uit en daarna was het (vr)eten en braken, de hele dag door, met als 'toetje' een hand vol laxeertabletten, voor de zekerheid........
Zo heb ik drie jaar in een hel geleefd, zonder dat iemand er weet van had. Voor de buitenwereld ging alles gewoon door, maar ook dat ging langzaam aan afbrokkelen en was ik uiteindelijk enkel nog vergezeld van mijn 'vriendin eetstoornis' en vermaakten we ons met eten, braken, vasten, laxeren en alles wat daarbij komt. Een levende zombie was ik, niets meer. Vooral dat 'grote geheim' lag als een zware last op mijn schouders en de eenzaamheid die daardoor ontstaat.
Drie jaar lang, een voor zo'n leefsituatie lange tijd. Maar ja, ik zou mijn zorgen toch ècht niet gaan delen met iemand. Ik had immers geen anorexia, want ik was niet dun, ik zag er gewoon uit. Ook dacht geen haar op mijn hoofd er over na om iemand te vertellen over de gênante situatie waar ik in zat, want zeggen dat ik geen zelfbeheersing had.....dat ik uren boven de WC pot hing...tassen vol voedsel wegwerkte en er op allerlei manieren weer uit porbeerde te krijgen....dat ik letterlijk leegliep door de grote hoeveelheid laxeerpillen......?? 

Een dokter zag me al aankomen.......zó gênant....zó schaamteloos vond ik het en ik tobte daarom maar door, met allemaal goede voornemens.......: “Morgen stop ik met deze chaostiche manier van omgaan met eten” en “dit is mijn laatste vreetbui, nog één keer 'genieten' en afscheid nemen van dat 'mogen' eten' “. In ieder geval zou 'morgen' alles anders en beter worden.

Steeds weer was het een teleurstelling, want ik mocht van mezelf helemaal niéts meer eten en dat is niet vol te houden, dus telkens weer ging in de 'fout' in door toch weer een hap te nemen, om vervolgens weer totaal door te slaan en heel boos op mezelf, slapjanus die ik was....!
Het was letterlijk overleven, een ander woord heb ik er niet voor. Van boulimia had ik nog nooit gehoord en aan de voorwaarde van anorxia voldeed ik allerminst meer op dat moment.....dus aanmodderen en overleven was het enige wat mij restte.......
Na drie jaar heb ik uiteindelijk de stap naar hulp vragen durven maken, dat was zó eng, maar wel het begin van een lange strijd, wél eentje op de weg naar uiteindelijk een totale genezing!

Nu, tegenwoordig is alles anders. Op iedere vraag een antwoord, terug te vinden in het boek wat je nooit uit krijgt: het internet.
Bij twijfel over klachten die je hebt zijn talloze antwoorden op het internet te vinden en al klopt lang niet alles, je komt aardig op weg als het om informatie vinden gaat.
Zo kom je er ook achter dat vage klachten erkende klachten zijn en dat je niet de enige blijkt te zijn! Je komt verhalen tegen van lotgenoten! Dat biedt perspectief en hoop in je ellende bestaan met een eetstoornis.
Die lotgenoten steunen elkaar en in positieve zin kan dat zeer verhelderend werken.
Ook in een andere 'positieve' manier kun je steun vinden. Een manier die met het ontstaan van het internet een nieuw ziekteverschijnsel is gebleken bij het hebben van een eetstoornis: PRO ANA.
Dat is het naar mijn mening: een kenmerk, een ziektesymptoom, net zo ziek als het braken, laxeren en vasten. Volhouden dat je dik bent, terwijl je mager bent als een lat, staat gelijk aan het 'goed bedoeld' aanmoedigen van anderen en vooral jezelf, dat het goed is om te lijnen, meer dan goed voor je is. Elkaar en jezelf opjuttend om te volharden in dit volstrekt destructieve. Wat dat betreft lijkt het ook wel op het volhouden dat je dik bent, terwijl je ergens wel weet dat je niet dik bent, maar dat je minder dun bent dan je wilt.
Je pikt er de 'handigste' tips uit op en men neme daar geen blad voor de mond, want wat jij al vond wordt volmondig beaamd door anderen: 'JE BENT EEN VET VARKEN', “zie je wel” en vol goed moed en samen met deze bevestigingen bijt je je in alweer nieuwe voornemens vast om nóg harder te gaan lijnen.

Dik of dun, of je nu stelselmatig vast, vreet, braakt, laxeert, sport of pro ana bent, het is allemaal van hetzelfde. Je hebt een zeer schadelijke houvast gevonden die je overeind helpt houden in het overleven, je hebt een eetstoornis en hebt dringend deskundige hulp nodig.
Met alleen maar jezelf weer een gezond eetpatroon aanmeten komt je er niet, integendeel, daar begint de weg naar herstel juist. Het zal niet meevallen je niet meer door de zieke achterban te laten aanmoedigen, maar juist de gezonde: de lotgenoten die wèl bezig zijn om uit deze hel te komen en de naasten die je hebt om je te ondersteunen.
Net zo moeilijk als het zal zijn om gezond te gaan eten, niet meer te braken of te (vr)eten zal het moeilijk zijn om je pro ana medestanders die je aanmoedigen om dit zieke vol te houden, los te laten.
“Nobody said it would be easy”, net zoals niemand je zal zeggen dat je het alleen moet doen. Hoe lang de strijd ook duurt, een weg naar herstel is er altijd. Het hebben en volhouden van een eetstoornis heeft je al doen bewijzen dat je sterk bent en dapper. Buig dit om, benut deze kracht, met de juiste hulp om beter te worden. Het 'veilige en vertrouwde' moet je er voor laten, maar je krijgt er welverdiend zó veel voor terug; je leven, je geluk en je gezondheid en alles wat daartussen zit.
Laat je niet ontmoedigen. Het ziek worden was een proces, evenals het beter worden.
17 jaar heftige strijd heb ik moeten leveren om te komen waar ik nu ben. Of 17 jaar niet heel erg (te) lang is....? Nee, het is meer dan de moeite waard, juist met dit achter de rug hebbende, dan is iedere simpele dag er een als een dag in het paradijs.
Alledaagse strubbelingen kan ik beter de baas, omdat ik het zwaarst uit mijn leven al voor mijn kiezen heb gehad.
Hoe lastig ik het altijd vond om die mensen dit tegen mij te horen zeggen, hoe waar en de moeite waard het is gebleken. Beter worden kan, zelfs 100% beter worden. Met mijn ooit zo gehavende en verwaarloosde lijf heb ik vier kinderen gekregen, leid ik een leven waar ik intens van geniet, beseffende hoe het ook ooit is geweest.
Nu heb ik er zelfs een prachtig bedrijf aan overgehouden, waarin ik alles wat in mijn leven en persoonlijkheid zit heb kunnen verweven tot een succesvol concept: mijn praktijk voor Eetstoornismanagement AnyYou.
Ieder mens is er één, anorexia of boulima, een eetstoornis, vastende of vretende, òf fanatiek pro ana. Voor ieder mens een op maat èn haalbare behandeling om los te komen van een 'succesvolle' eetstoonis tot een succesvolle genezing!! Ook voor jou!

Winifred Baatsen